Sukcesywna odbudowa zabytkowej kamienicy przy ulicy Konopackiej
Jedna z najstarszych kamienic na Pradze, położona przy ulicy Konopackiej 15, powstała tuż przed wybuchem Pierwszej Wojny Światowej. Należała do rodziny Sochockich. Ostatni remont tej kamienicy, sfinansowany przez miasto w kwocie przekraczającej 237 tysięcy złotych, właśnie dobiegł końca.
Najstarsza warstwa tynku na elewacji tej kamienicy datuje się na lata 30. XX wieku, co sugeruje, że budynek pierwotnie nie był otynkowany. To twierdzenie opiera się na wynikach badań stratygraficznych przeprowadzonych przez jedną z autorek badań.
Prosta struktura tego budynku nawiązuje do klasycystycznej formy architektury. Pomimo wybuchu Drugiej Wojny Światowej, udało mu się zachować swój pierwotny kształt. Zdjęcia archiwalne z lat 70. pokazują jeszcze uszkodzenia tynku po ostrzale wojennym, które zostały później zamaskowane nowymi warstwami tynku nałożonymi podczas jednego z remontów.
Prace renowacyjne przeprowadzone w ubiegłym roku miały na celu poprawę stanu technicznego budynku oraz przywrócenie jego pierwotnego wyglądu. Szczególnym priorytetem były balkony, które stanowiły zagrożenie dla mieszkańców i przechodniów ze względu na swój zły stan techniczny. Podczas prac renowacyjnych wszystkie uszkodzone płyty zostały odtworzone, a oryginalne balustrady zostały starannie odrestaurowane w pracowni konserwatorskiej. Po dokonaniu niezbędnych napraw, wszystkie elementy zostały ponownie zamontowane na balkonach.
Podczas remontu zdemaskowano oryginalny szary kolor kamienicy, który ukrywał się pod warstwami wtórnych tynków i przemalowań. Niestety, ze względu na zniszczenia spowodowane przez materiały użyte do renowacji w latach 80., pierwotne warstwy nie nadawały się do zachowania. Dlatego też podjęto decyzję o ich całkowitym odtworzeniu, używając materiałów o składzie i kolorystyce identycznej z pierwotnymi.
Nie jest to jedyny remont zabytkowej elewacji przy ulicy Konopackiej sfinansowany przez miasto. W 2023 roku bliski sąsiad kamienicy pod numerem 17 przeszedł gruntowną renowację dzięki wsparciu finansowemu samorządu warszawskiego w wysokości ponad 290 tys. zł. Remont ten wymagał dużej wiedzy technicznej i doświadczenia ze strony wykonawcy.
Budynek powstały w 1938 roku, utrzymany w modernistycznym stylu, posiadał unikalną fasadę pokrytą bardzo twardym tynkiem z dodatkiem drobnego marmurowego kruszywa, który po wypolerowaniu tworzył gładką powierzchnię przypominającą szlifowany lastryko. Niestety, po wojnie budynek został pokryty nieestetycznym tynkiem fakturowym, którego usunięcie stanowiło duże wyzwanie dla wykonawcy.
Podczas remontu udało się jednak usunąć większość powojennej zaprawy i naprawić pęknięcia oraz ubytki, przywracając budynkowi pierwotny wygląd. Prace te umożliwiły zachowanie jak największej ilości oryginalnej substancji budynku. Wszystkie naprawione ubytki zostały starannie wkomponowane w całość, co pozwoliło osiągnąć efekt końcowy jak najbardziej zbliżony do oryginału.
